Öncelikle kitabın arka kapağında yazan konusundan başlayalım:
"Henüz On Yedi Yaşında, Ahmed Mithat Efendi'nin Doğalcılığa yöneldiği romanıdır; kahramanı Kalyopi'nin başından geçenleri anlatırken dönemindeki Beyoğlu'nun fuhuş dünyasını da, gerçekçi ve doğalcı bir anlatımla gözler önüne serer; bir kızın fuhuşa sürüklenmesinin nedenlerini araştırır ve nasıl kurtulacağı konusunda, ahlakçı bir gözle öneriler getirir. Peki, Kalyopi düştüğü fuhuş batağından nasıl kurtulacaktır?"
Türk Klasiklerinden bir parça...
Bu kitap çok uzun zamandır elimde. Lisedeyken elime geçmişti diye hatırlıyorum. Daha önce okumuştum ama aradan o kadar uzun zaman geçmiş ki, tamamen unutmuşum. Şimdi 2.ye okudum:
En başta söylemem gereken şey, kitap içinde çok fazla felsefe yapılıyor. 2 sayfa süren felsefik konuşmalar mevcut. Hele bir de eski zaman tarzı konuşmalar olunca, içime fenalık bastı bazı yerlerde. Ben felsefe sevmiyorum, onu anladım. Onun dışında kitapta sürekli yenilenen bir cümlecik var ki, her okuduğumda kopma noktasına getirdi beni: "Vah Zavallı Kızcağız! Henüz On Yedi Yaşında!". Bunu ne zaman okusam, beni aldı bir gülme. Belki kimi okurun içine işlemiş, içini acıtmış, zavallı kızın başına neler gelmiş, tüh vah dedirten bir kitaptır ama açıkcasını söylemek gerekirse benim tarzım değil. İçimin acımasını bırakın, anlatılan hikayeye güldüm geçtim resmen.
Felsefe seven, fuhuş batağının iğrençliğini, pisliğini merak eden, eski Türk tarzını sevenler, dramdan hoşlananlar için okunabilecek bir kitap.
0 yorum:
Yorum Gönder