"Son zamanlarda öyle bir hale geldim ki yine, bütün gün yatıp kitap okusam, kimse bana dokunmasa, bir kitap bitse diğerine başlasam, okusam da okusam..."
Son okuduğum kitap Ahmet Altan'ın Kristal Denizaltı isimli kitabıydı. Hala işten güçten roman okumaya başlayamadığım için, her türlü değişik içerikteki kitabı dener oldum. Ahmet Altan'ı ilk defa bu kitabıyla tanıdım. (Geç mi oldu ne?) Uzun zamandır, yazıları, sözleri beni bu kadar etkileyen bir yazara denk gelmemiştim. Hatta inanır mısınız, son zamanlarda okuduğum kişisel gelişim kitapları beni geliştiremediyse de, bu kitapla değişik bir adım hayatıma.
"Bazen en büyük öfkeyi en çok sevdiklerimize duyarız.
Bazen en yakınlarımız en çok acıtır canımızı.
Bazen en tutkulu aşkla bağlı olduğumuzdan en vahşi intikamı almak isteriz.
Bazen kendi duygularımızdan bile kuşkuya düşeriz.
Bazen sevdiğimiz kuşkulandırır bizi.
Sevgiyi,aşkı,mutluluğu saf ve lekesiz bir biçimde ele geçirmeyi başaramayız.
Hayat, bütün izlerin birbirine karıştığı ürkütücü bir ormana benzer bazen.
Böyle zamanlarda bir ses, bir işaret, bir yardım ararız yaşadıklarımızı ve bize yaşatılanları anlayabilmek için.
Bizim yaşadıklarımızı başka yaşayanlarda var mı merak ederiz.
Bu kitap, insan duygularının karmaşıklaşıp belirsizleştiği ilişkileri, o ilişkilerin içinde her an biçim değiştiren duyguları, içimizi yaralayan kıskançlığı, kendi mutluluğumuza kendi seçimlerimizle engel olduğumuz anları, kararsız kalmanın korkunç bir karar olarak hayatımıza yansımasını, şehvetin ruhumuzu zaptettiği o karanlık çağıltıyı, kimi zaman ele geçirdiğimiz mutluluğun ışıltısını, o mutluluğu kaybetmemize yol açan hatalarımızın geçmişimize uzanan köklerini anlatıyor bize."
yazıyor kitabın arka kapağında. Ben bu kadar güzel özetleyemezdim sanırım kitabın anlattıklarını, yazarın bize sunduklarını. Okuduğum her yazıda kendimden bir şeyler buldum. Kendimden olmasa da, etrafıma ait şeyler vardı kitapta. Şimdi diyorum ki iyi ki elime geçmiş bu kitap, iyiki okumuşum: Mutlaka siz de okuyun!
" Ölüm kötü şey, aşk çok güzel..."
