Dün gece okumayı bitirdiğim, yazarın bir uyuşturucu ve alkol bağımlısının ( kendisinin !) nasıl o hale geldiğini ve bundan kurtulma sürecini yazdığı kitap. Artık ölme noktasına gelmiş James Frey,bir kiliniğe yatırılıyor ve bağımlılıklarından kurtulmaya çalışıyor. Bu sürecin ne kadar zorlu olduğu tüm kitap boyunca üzerinde durulan noktalardan en önemlisi. Öyle ki hemen hemen her gün kan kusuyor, rüyalarında uyuşturucu aldığını görerek zorlanıyor,sürekli titremeler geliyor ve yemek dahi yiyemiyor.
Frey, kliniğe yatırılmadan önce öndeki 4 dişi olmaksızın,burnu kırılmış ve yanağında da kocaman bir delikle bir uçakta uyanıyor ve oraya nasıl geldiğine dair hiçbir fikri yok.Kitap buradan başlıyor ve gerçekten etkileyici bir sonla da bitiyor.
Klinikte bağımlı hastalar arasındaki arkadaşlık ilişkileri oldukça kuvvetli bir halde ve bu beni şaşırtan noktalardan biri. Hatta,bizim gibi normal insanları (!) yanlarında görmek istemiyorlar genelde.Öfke duyuyorlar ilginç bir biçimde.Kitabın sonlarına doğru,tüm bu arkadaşların klinikten çıktıktan sonra ne duruma geldikleri de söyleniyor ve çoğu başarısız oluyor. Bu bağımlılıktan kurtulabilme oranı yaklaşık %13-%15 arasında. Bu kişilerden kimi tekrar bu illete geri dönüyor, kimi öldürülüyor,kimi intihar ediyor. O yönden çarpıcı bir kitap ve New York Times BestSeller yine.
Kitabın gözümde ayrı bir yeri var.Çünkü yazımı tamamen diğer kitaplardan farklı. Biri "..." dedi gibi bir cümle bulamazsınız içinde.Neredeyse noktalama işareti kullanmayacakmış yazar o derece.Bir örnek vereyim hatta size:
İyi misin?
Bilmiyorum.
Neden?
Bilmiyorum işte.
İyileşmek istiyor musun?
Onu da bilmiyorum.
Gülüyorum.
Neden gülüyorsun?
Çünkü komik.
Neresi komik?
gibi konuşmalar geçiyor bütün kitapta. Bu yönden, ben çok daha rahat okudum. Kim bilir, belki daha zor okuyan da vardır. Ama bildiğim tek şey herkesin okuması gerektiği bu kitabı.
P.S : Okumak isteyen olursa, kitabın devamı da mevcut.Adı "Arkadaşım Leonard". ( New York Times BestSeller tabiki de.:))
0 yorum:
Yorum Gönder